W 40. rocznicę ogłoszenia stanu wojennego w Polsce odbyło się spotkanie upamiętniające powstanie NSZZ „Solidarność” SGGW oraz przystąpienie pracowników Uczelni do strajku protestacyjnego w dniu 13 grudnia 1981 r.  Ze względu na pandemię miało ono w tym roku charakter symboliczny.

Pod historyczną tablicą, mieszczącą się w gmachu I SGGW przy ul. Rakowieckiej, wiązanki kwiatów będące wyrazem szacunku społeczności akademickiej dla poprzedników, którzy mieli odwagę stanąć w obronie honoru i godności człowieka, złożyli w imieniu Uczelni: Rektor prof. dr hab. Michał Zasada, I Zastępca Rektora, Prorektor ds. Rozwoju prof. dr hab. Kazimierz Tomala, Prorektor ds. Nauki prof. dr hab. inż. Tomasz Okruszko, Prorektor ds. Dydaktyki prof. dr hab. Jarosław Gołębiewski, Prorektor ds. Współpracy Międzynarodowej dr hab. Marta Mendel, Kanclerz Uczelni dr inż. Władysław W. Skarżyński; w imieniu NSZZ „Solidarność” SGGW: Przewodniczący Związku dr inż. Jacek Bujko oraz Członkowie Komisji Zakładowej: dr Aleksandra Orzeszko-Rywka i  dr inż. Jakub Gawron.

Data 13 grudnia to dla większości Polaków symboliczna cezura, od której rozpoczęła się polska podróż ku suwerenności i demokracji. Ponad 40 lat temu w sercach Polaków zrodziła się bowiem idea, dzięki której zmienił się nie tylko nasz kraj, ale również obraz geopolityczny Europy. Zjednoczeni wokół wspólnego celu, swoim działaniem daliśmy impuls do przemian społeczno-ekonomicznych, niosących nadzieję na poprawę ówczesnej, trudnej sytuacji.

Do ogólnopolskich działań na rzecz autonomii kraju czynnie włączali się również przedstawiciele naszej Alma Mater. W październiku 1980 roku utworzyli Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” SGGW, do którego w początkowym okresie należało blisko 85% ogółu pracowników Uczelni. Świadectwo swojego oddania sprawom kraju złożyli, przystępując w grudniu 1981 roku do strajku, co dla wielu z nich zakończyło się aresztowaniem. Ten narodowy zryw był brutalnie tłumiony przez blisko dwa lata stanu wojennego, a represje, jak wszyscy pamiętamy, rozlały się na cały kraj i niestety pochłonęły zbyt wiele ofiar.

Choć od tych tragicznych wydarzeń mija właśnie 40 lat, to naszą powinnością, jako spadkobierców wolnościowych tradycji, jest pamięć o wszystkich zaangażowanych w działania Związku „Solidarność” i wspólne uczczenie tego ważnego jubileuszu. Jego przesłanie, którego podstawą było przywrócenie godności pracownikowi i człowiekowi, ma dziś szczególne znaczenie, niezmiennie aktualne są również solidarnościowe ideały. Bieżąca sytuacja dobitnie pokazuje bowiem, jak ważne jest wciąż poszanowanie praw człowieka, międzyludzka solidarność i wspólne działania na rzecz bezpiecznego rozwoju ojczyzny.

W najnowszej historii Polski stawaliśmy już w obronie prawa do samostanowienia i decydowania o losach państwa. Efektem tych działań jest m.in. nasze członkostwo w Unii Europejskiej i NATO oraz znacząca pozycja kraju na międzynarodowej arenie. I to od nas zależy, czy tych dokonań nie zaprzepaścimy. Jeszcze raz pokażmy więc światu, że jesteśmy odpowiedzialnym, mądrym i silnym narodem, który ceni wolność, wierzy w naukę i dla którego słowa „solidarność (…) to jeden i drugi (…) nigdy jeden przeciw drugiemu” mają rzeczywiste, nie tylko symboliczne znaczenie.